چرا رهبران با نمک رهبران بهتری هستند (به عقیده دو پروفسور استفورد)

شوخ طبعی ابزاریست که در درگیر کردن کارمندان و ساخت فرهنگ سازمانی منعطف، مغفول مانده است. خیلی از رهبران بایستی روی آن کار کنند.

در میان تمام نصایح موجود درباره ی رهبران اعم از الهام بخش بودن، انگیزه بخش بودن، شفافیت، کاریزما، و اشتیاق داشتن، نیاز به بامزه بودن غیرضروری تلقی می شود. اما در واقع شوخ طبعی یکی از موثرترین ابزار رهبری است. از آن به جا استفاده کنید و کارمندان هم به شما احترام می گذارند هم بیشتر دوستتان دارند.

رهبری با مزاح

پروفسور آکر Jennifer Aaker و استاد باگدوناس Naomi Bagdonas در دانشگاه استنفوردی درسی را تدریس می کنند به نام مزاح در کسب و کار. سن میانگین دانشجویان ۲۳ سال است که بطور اتفاقی مقارن با سنی است که افراد احساس می کنند میزان با نمک بودنشان رو به افول است (بنا به مطالعه ای توسط Gallup). همچنین زمانیست که افراد شروع می کنند به کمتر خندیدن.

رهبران شوخ طبع می توانند فرهنگ های قوی تری ایجاد کنند، خلاقیت بیشتری را بیرون بکشند، و همچنین در مذاکره به قول و قرارهای بهتری برسند. آکر می گوید: از رهبران جوان درباره ی فشار عهده دار بودن نقش وجهه ی سازمان را بازی کردن، زیاد شنیده ایم. چون دچار یک دوگانگی شده اند بین شوخ طبعی و جدی گرفتن کار؛ که ایجاد تعادلی صحیح میان جاذبه و وقار به هردوی ایندو نیرو می بخشد.

تحقیقات نشان داده است که از لحاظ سازمانی، فرهنگ هایی که در آنها مزاح وجود دارد، منعطف ترند. همچنین در زمان های استرس نیز کمک کننده است، چرا که باعث ترشح اُکسیتوسین می شود، که تسهیل کننده ی پیوند اجتماعی و تقویت کننده ی اعتماد است. همچنین به گفته ی باگدوناس، این روان کننده ی اجتماعی دارویی است که بمنزله ی دروازه ای به جنبه های وسیع تر اعتبار و آسیب پذیری می ماند.

مزاح شکست ناپذیر نیست

تحقیقات نشان می دهد که بروز مزاح مناسب باعث افزایش احساس اعتماد به نفس و کفایت شده و متعاقبا وضعیت را بهتر می کند. مزاح همچنین به هوش مرتبط است. حتی خندیدن – اگر بلند باشد و با تن زیرتر و متفاوتی باشد – منجر به حال بهتری می شود. فرضیه چنین است که افرادی که بر مسند قدرت هستند، بی پروا تر و در بروز احساسات راحت تر هستند.

اگر چه بروز مزاح نامناسب نیز می تواند اعتماد به نفس را برانگیزد، اما باعث کاهش احساس کفایت می شود.

رهبرانی که ویژگی «دست انداختن» دارند (مثلا بدون نگرانی از اینکه چه تاثیری روی دیگران بگذارند آنچه خود از آن لذت می برند را بیان می کنند یا از ابزارهای طنزآمیز برای ساخت روابط استفاده می کنند) می توانند باعث احساس بیگانگی در افرادی شوند که پوشش ظریف تری دارند. به قول باگدوناس یک راه حل جایگزین استفاده از طنز بالابرنده است، که هدف در آن خود طنز یا یک دشمن مشترک است. وی می افزاید این دشمن قرار نیست خیلی سفت و سخت تعریف شود، می تواند به سادگی مدیر بخش مخارج سازمان باشد.

خنده بعنوان ابزاری برای خلع سلاح کردن

از آنجا که کارآفرینان از هیچ شروع می کنند، بخوبی در جایگاهی قرار گرفته اند که سبک مدیریت آمیخته با طنز را توسعه دهند و همچنین فرهنگی را که در آن بتوان دانست چگونه می توان خندید. اما در سطح پایه ای شرکت، خستگی، استرس، و ترس بقا می تواند خنده ها را کمرنگ کند. آکر می گوید: برای اینکه خود تجربه ی استارتاپ و داستان های بعدی راجع به آن لذتبخش تر شوند، بنیان گذاران بایستی سعی کنند آن را از یک داستان دراماتیک یا تراژدیک به موضوعی کمدی تر و با نشاط تر مبدل کنند.

سطح مطلوب

بعضی افراد بصورت خود به خود بامزه هستند، اما اگر شما نیاز دارید جوک هایتان را در یادداشتهای خود بنویسید، مشکلی ندارد. و با اینکه ما غالبا به طنز بعنوان حیطه ای برای افراد برونگرا که داستان های رنگارنگ می گویند نگاه می کنیم، طنز می تواند برای رهبران آرام تر هم فرم های گوناگون خود را داشته باشد. بادگوناس می گوید این رفقا به اینکه شوخی شان را اکثر افراد نمی فهمند و اما عده ی کمی بسیار متاثر می شوند، عشق می ورزند.

شوخ طبعی شما یک ماهیچه است: هر چه بیشتر از آن استفاده کنید قوی تر می شود. مدرسین معمولا توصیه می کنند به حفظ وقار در ارائه ها و همچنین در مکالمات غیر رسمی، ایمیل ها و حتی پاسخ های خارج از دفتر کاری. اگر در حال ارسال یک گفتگوی ملال آور هستید، با حفظ وقار یک نظر سرگرم کننده را چاشنی پاسخ کنید. زمان سخنرانی عمومی، به اتفاقات با مزه ای که اتفاق افتاده است یا جوک هایی که قبلا ساخته اید یا دیگران ساخته اند اشاره کنید. فراموش نکنید هیچگاه قشر سطح پایین را هدف قرار ندهید.

Inc.com